De goedbedoelende schuldgevoel-maffia

Ik kan er steeds minder mee. Met de opmerkingen en zogenaamde wijsheden over een gezondheidskwaal. ‘Ach, last van je rug? Welke last draag je mee?’ of ‘Griep gehad? Jij had wat op te ruimen’ en ‘Jahaa, kanker.. dat is een grote les’. Het zal allemaal best, maar ik krijg er steeds vaker acute jeuk van.

Zin van ziek zijn

Tien jaar lang heb ik als healer gewerkt voordat ik me meer thuis bij mediumschap ging voelen. De link tussen leven, bewustzijn en gezondheid vond ik trouwens al veel langer interessant. Dat bestudeerden we ook tijdens de anderhalf jaar opleiding tot reiki master. Zo moesten we bijvoorbeeld het boek ‘De zin van ziek zijn’ van Thorwald Dethlefsen en Rüdiger Dahlke lezen. En vooral ook ‘De sleutel tot Zelf-Bevrijding – Psychologische oorsprong en oplossing van 1300 ziekten’ van Christiane Beerlandt.

Grijze haren en acné

In dat laatste boek heb ik een keer in een middagje alles opgezocht waar ik wel eens last van had, van grijze haren en ingegroeide teennagels tot acné en een scheef bekken. Ik kan je vertellen dat ik er best depressief van werd. Het is nogal wat om te lezen wat je beter zou moeten doen en wat dus nog niet lukt, want je hebt die kwaal nog. Overigens zag de schrijfster van het boek er ook niet helemaal optimaal gezond uit.

Gunpowder en voorlezen

Dat zinnige van ziek zijn besprak ik ooit met mijn moeder. Of eigenlijk, ik las een boek aan haar voor. Ik was achttien en ze had voor de eerste keer kanker. De maakbaarheid van gezondheid stond toen nog als een paal boven water voor me. Zo haalde ik groene thee bij de toko in de stad, in de supermarkt had je dat nog niet. Gunpowder heette het, losse gedroogde wormpjes van thee. Goed tegen kanker door de anti-oxidanten. En dat boek, daar moest ze ook naar luisteren.

Schuld

Ik geloof dat het van Louise Hay was, inzichtelijk en baanbrekend, met de emotionele en mentale oorzaken van ziektes. Maar de conclusie van mijn moeder was ‘Dus het is mijn schuld dat ik kanker heb?’ Met mijn achttienjarige enthousiasme ontkende ik dat en ik probeerde het beter uit te leggen. Dat is niet helemaal gelukt.

Mijn moeder overleefde de tweede keer kanker niet. Had ze iets anders kunnen doen? Vast wel. Maar ik zag haar ook genieten van haar grote liefdes: haar werk en haar tuin. Een glaasje wijn met een fijn boek erbij. Klinkt als best gezond.

Diagnose

Zo leefde mijn zusje ook. Best gezond en zelfs nog veel bewuster. Maar toen zij een ongeneeslijke vorm van kanker kreeg, was de zin van ziek zijn ver te zoeken. Ze probeerde het absoluut, met therapie en voeding en shakes en wietolie. Maar de eerste diagnose was eigenlijk meteen de overlijdensakte en dit alles gebeurde binnen vier maanden. Ze werd 33.

Oordelen en oorzaken

Dit zijn natuurlijk heftige voorbeelden. Maar iets als griep geeft ook al oordelen. ‘Hoe leefde je van tevoren? Wat had je op te ruimen? Je nam vast niet genoeg rust. Je mediteert zeker al lang niet meer.’ Ja, ik heb de griep net gehad, twee varianten zelfs. Ja, ik nam ervoor echt wel rust en ik mediteerde elke dag. Maar weet je wie dat niet deed? Het vierjarige dochtertje van een vriendin. Ook griep. En die baby van een kennis, een half jaar oud. Welke oorzaak was het dan bij hen?

Schuldgevoel-maffia

Ik krijg echt een sik van oordelen over kwalen en klachten. Mensen bedoelen het goed maar ik zie zulke opmerkingen steeds vaker als komend van de schuldgevoel-maffia. Erg bewust van de splinter in andermans oog, overtuigd van hun eigen wijsheid en struikelend over hun eigen balken.

Natuurlijk geloof ik dat je een verantwoordelijkheid hebt om goed voor je lichaam te zorgen. Statistieken genoeg die aangeven dat verslavingen aan roken, drinken en drugs niet handig zijn voor de duur en de kwaliteit van je leven. Stress en trauma’s zijn ook niet bevorderend voor je gezondheid, dat is duidelijk. Maar wat als je dat allemaal aanpakt? En je krijgt toch iets?

Maakbaarheid van het leven

Wanneer valt iets onder je eigen verantwoordelijkheid en wanneer heb je gewoon vette pech? Naarmate ik ouder word en steeds minder begrijp van de wereld, lukt het me beter om meer te accepteren. Dit is wat ik nu geloof: dat de maakbaarheid van het leven een bepaalde bandbreedte heeft. Er is een marge waarin je je wil kunt opleggen en dat de gewenste uitkomst je ook lukt. En verder gebeuren dingen gewoon. Life happens while you’re busy making other plans, zei John Lennon al.

Heiligheid van willekeur

Mijn held Ramana Maharshi is een Indische leraar uit de 20^e eeuw, die liefdevol onderwees in non-dualiteit. Toen een wanhopige vader van een ongeneeslijk zieke zoon naar hem toe kwam voor raad, antwoordde hij na een lange stilte ‘Wat is, is God’. De vader werd gerustgesteld, want hoe het lot ook zou zijn, beide uitkomsten hadden de hand van God in zich. Ik vind het een sterke zin die de heiligheid aangeeft bij de volledige willekeur van wat het leven je toewerpt.

Menukaart van het leven

Misschien liggen gebeurtenissen vast, dat begin ik steeds vaker te denken. Alsof er een vastgestelde menukaart is met gerechten die je sowieso geserveerd krijgt, maar het drinken erbij kun je wel zelf kiezen. En het zinnige ervan is dat je, ondanks dat je sommige gerechten niet lekker vindt, er toch het beste van maakt. Dat je toch je lol vindt en je vermogen tot liefde vergroot.

Liefde uiten

En die liefde uit je dan bijvoorbeeld door welke splinter dan ook in het oog van een ander te negeren en door te zeggen: ‘Goh, wat vervelend dat je dat hebt. Hoe kan ik je helpen?’