Mediteren.
Het is een belangrijk stuk in mijn leven.
Lekker stil zijn, in m’n eentje…
Maar in de loop van mijn ontwikkeling, hoorde ik steeds vaker van docenten: het zou ook goed zijn om af en toe met een groep te gaan mediteren. Dan kan er meer kracht opgebouwd worden en dus meer worden bereikt.
(De kracht van een medium hangt voor een groot deel af van zijn/haar eigen ‘soul power’, die je o.a. kunt opbouwen door meditatie).
Een groep. Daar begon het verzet al. Ik ben niet zo van de groepjes.
Bovendien: zitten in een groep moet met enige regelmaat. Toch zeker eens per maand. Dus… daar gaat weer een avond en ik werk al zo veel ’s avonds. U leest, ik ben heel goed in het maken van bezwaren. En dat weet de spirituele wereld ook van mij. En daar moeten ze steeds weer mee dealen, want ‘nee’ zeggen, daar komt een medium niet verder mee.
En dus bleven ‘ze’ het zeggen, docenten in Engeland, in Nederland, tijdens cursussen of workshops, alsof ze het met elkaar hadden afgesproken. En ik bleef weigeren. En toen was er ineens dat consult met M. Zij wilde ook graag in een groep zitten en vroeg of ik een groepje wist en of het niet leuk zou zijn een groepje te vormen, met die-en-die erbij en toen was er ineens een plan. Voor een klein groepje, dat heeeeeel af en toe samen zou komen. Niet te vaak natuurlijk, nee vooral niet te vaak, want drukdrukdruk.
Gisteravond kwamen we samen met dat kleine groepje. Met een open mind en zonder plan, gewoon kijken wat de andere wereld met ons wilde gaan doen. We sloten onze ogen en na een tijdje zag ik iets. Ons. Ons groepje. En we stonden tot onze knieën in zee met tussen ons in een boot. Die bleek lek. Maar: we begrepen ook dat hij gewoon te lang op de wal had gelegen en dat het hout was uitgedroogd, maar dat wanneer we hem vaker te water zouden laten, het hout zich vol zou zuigen, uit zou zetten en de boot waterdicht zou zijn. Verder was het aan ons om te zorgen voor een mast en zeilen en een roer… Toen kwamen de woorden: “Let us be the wind. So you can sail away to whatever destination.” Ik voelde op dat moment ook een zuchtje wind langs mijn gezicht. Wauw.
Het was pas later, lopend naar huis door de zachte nazomer-avond onder de bijna volle maan, dat de volledige symboliek van de boot me duidelijk werd.
We hebben een vehikel. Een boot.
En dat betekent dat we ook ergens naartoe kunnen!
Die boot lag blijkbaar al voor ons klaar.
Hij moet wel vaker te water, anders zinkt-ie.
Waar de mast, zeilen en het roer voor staan, weet ik nog niet.
Maar: als die er zijn, kunnen we gáán.
En zal de s.w. ons meenemen.
To whatever destination.
‘Ze’ hebben het weer voor elkaar gekregen.
En me helemaal overtuigd.